Dzięki intensywnemu rozwojowi psychologii i psychiatrii przez ostatnie kilkadziesiąt lat opracowano kilka skutecznych terapii, jak i efektywne metody diagnozowania chorób psychicznych. Istnieją natomiast zaburzenia, które nadal stanową wyzwanie nawet dla najbardziej doświadczonych lekarzy psychiatrów. Jednym z nich jest Zaburzenie Afektywne Dwubiegunowe. Choroba ta jest bardzo ciężka do zdiagnozowania – choć pierwsze objawy ukazują się dość wcześnie – przed trzydziestym piątym rokiem życia – ichniejszym różnorodne nasilenie, a też wielorakość odmian choroby utrudnia wczesną diagnozę, która jak i we wszystkich, nie tylko psychicznych, chorobach zapewnia skuteczniejszą terapię.

Kluczowym objawem Choroby Afektywnej Dwubiegunowej są następujące po sobie, w różnym natężeniu i czasie, epizody depresyjne i maniakalne. Te pierwsze, jak sama nazwa mówi, przypominają depresję – pacjent jest wycieńczony i otępiały, nie widzi sensu w codziennych działaniach, nie potrafi poradzić sobie z najprostszymi czynnościami. Te drugie wprowadzają natomiast pacjenta w stan tzw. manii, o objawach odwrotnych do depresji (na przykład. euforia).

Zasadniczo Choroba Afektywna Dwubiegunowa ma możliwość być niemalże całkowicie uleczalna – z całkowitą czyli stu procentową pewnością potrafimy doprowadzić do sytuacji, w której nie wpływa znacząco na prywatne i zawodowe życie pacjenta. Aby natomiast osiągnąć tak wielki sukces potrzebna jest aktualnie wczesne wykrycie choroby, szybka diagnoza, leczenie farmakologiczne , a oprócz tego zaangażowanie pacjenta. Terapia będzie skuteczna jedynie wtedy, kiedy osoba dotknięta ChAD zdecyduje się na ciężką pracę z lekarzem prowadzącym leczenie.

Więcej informacji: Zaburzenie Afektywne Dwubiegunowe.